sabahın kör vakti pencereden baktım, camda süzülüp giden damlaları görünce aklıma otomatik olarak şu şarkılar geldi :
-bu sabah yağmur var istanbul'da. gözlerim dolu dolu oluyor bilinmez niye?....
-yağmur yağmur yağmur, geri verecek buharlaşan sevgimizi..
-cilalanıyor ruhum istanbul sağnağında. damlalar karışmış elmacıklarıma
durma, yağmur durma, sorma sen de onu sorma..yağmuru seviyorum. ama yatakta kıvrılıp yatarken.
yağmuru seviyorum. onunla birlikte, aynı şemsiye altında fingirdeşip dururken.
yağmuru seviyorum. nazikçe vuruyor yüzüme yağmur damlaları.
yağmuru seviyorum. o, yağmurlu şarkıları seviyor diye.
sanıyorum içinde "damla" geçen tüm şarkıları seviyor.
sanmakla kalmak istemiyorum. duymak istiyorum bunu. gözlerinden okumak kolay her ne kadar "öyle değil" dese de. ama ağzından çıkması lazım. "damlaları" seviyorum demeli. "damlayı" seviyorum demeli.
yağmuru seviyorsa, damlaları da seviyordur.
damlalar birleşir, yağmur olur. bazen o yağmur fırtınaya dönüşür. fırtınaya rağmen damlayı sevebilmek önemlidir. her fırtınadan sonra bir dinginlik, sessizlik vardır. bunu da unutmamak gerekir.
şimdi hava puslu. her an yağmur yağabilir. belki de yağmaz, hiç beklemediğimiz bir şekilde güneş açar, her tarafı aydınlatır, ısıtır.
belli mi olur?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder