13 Temmuz 2010 Salı

çok zor günler

iki haftadır nasıl yaşadığımın farkında değilim. ne için nefes alıp veriyorum? ebeveynlerim ya da beni çok çok sevenler için mi?

yaşamanın gayesi ne ki? çalış çalış çalış, sonra eve gel yat yat yat. hafta sonu trafik oluyor, kalabalık diye hiç bir yere gitme. zaten yorgun argınsın evde dinleneyim diyorsun. yani yine yat yat yat emrine uyuyorsun.

uyuyorsun evet. ömrünün çoğu uyumakla geçiyor, uyutulmakla geçiyor. her daim uyku modundasın. benim gibi.

gaflet uykusu, kan uykusu, yorgunluktan sızma..

bu son zamanlarda 24 saat uyusam sanıyorum umrum olmaz. bahar gelmiş, yaz geçmiş, bebekler doğmuş, yeni bir devlet kurulmuş, başbakan gitmiş, türkiye çok iyi bir yere gelmiş umursamam.
umursamam gereken artık tek bir şey var :

hayır kendim değilim. kendimi çok çok umursasam bu hale gelemezdim. onca aptallığı yapamazdım. sonunun ne olacağını bile bile lades dedim. korktum, kaçtım. kaçtığım için bir sürü laf işittim.

çok zor günler geçiyorum. ve ileride "çok zor günler geçirdim vaktiyle" diyeceğim. belki de geçmeyecek.

belki de ben bunalımdayım. ama tüm enerjimi toplayıp destek olmam gereken biri var. her ne kadar beni istemese de. metanet ne demek öğrenmek zorundayım..

ve evet sabırlı olmayı da öğrenmek zorundayım.

Hiç yorum yok: